ในตอนเด็กๆ ใครล่ะ ทีเป็นคนให้กำเนิดฉัน ใครละที่อุ้มท้องฉันมาตั้ง 9 เดือน ใครล่ะ ที่ยอมลำบากไม่รู้เท่าไหร่เพื่อฉัน ใครล่ะที่ยอมเสียสละเพื่อฉัน จะเป็นใครล่ะ ถ้าไม่ใช่แม่ของฉัน เมื่อตอนเด็กๆ ฉันไม่เข้าใจความรักที่แม่ของฉันมีให้เลย แม่ของฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวด ทำให้ฉันถูกแม่ตีด้วยไม้แขวนเสื้ออยู่บ่อยๆ ฉันโกรธและไม่พอใจแม่ นึกว่าแม่ไม่รักฉัน เด็กก็คิดได้แค่นี้แหละ ไม่ได้มองลึกลงไปข้างใน ถึงความรักที่แม่มีให้เลย เมื่อก่อน แม่ใช้อะไรฉันก็ไม่ทำ แถมยังนึกว่าแม่ในใจว่าแม่ขี้เกียจ เอาแต่ใช้ เมื่อก่อน แม่ซื้อขนมมาให้ แม่ขอกินแค่คำเดียว ฉันก็โกรธ ไม่ยอมให้แม่กิน เมื่อก่อน แม่บ่นฉัน แม่ตีฉัน ฉันโกรธและไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เคยได้ยินมั้ยคะ ว่าพอเราโตขี้น อาจจะเข้าใจความรักมากขึ้น และ เข้าใจสิ่งดีๆมากขึ้น ตอนนี้ฉันอายุ 18 แล้ว ความคิดฉันเริ่มเปลี่ยนไป เดี๋ยวนี้ เมื่อแม่ไหว้วานอะไร ฉันก็เต็มใจทำ เพราะนึกแค่ว่า แม่หาเงินมากมายเพื่อฉัน แม่ทำนู่นทำนี่ให้ฉัน ลำบากหลายๆอย่างเพื่อฉัน หาความสุขให้ฉัน แล้วทำไมฉันจะทำแค่นี้เพื่อแม่บ้างไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวนี้ ถ้าแม่ซื้อขนมให้ฉันอีก ฉันก็จะให้แม่ทานเท่าที่อยากทานได้ เพราะมันเป็นเงินของแม่ ที่หาซื้อความสุขมาให้ฉัน ทำไมแม่จะกินไม่ได้ เดี๋ยวนี้ ถ้าแม่บ่นฉัน แม่ตีฉัน ฉันจะลองพิจารณาตัวเองว่าผิดใช้หรือเปล่า สุดท้ายฉันก็ต้องร้องไห้อยู่เสมอ ที่ทำให้แม่เสียใจ ในตอนนี้ฉันกับแม่ไม่ได้อาศัยอยู่บ้านเดียวกัน แต่แม่ก็แวะมาหาฉันอยู่เสมอ ทุกครั้งที่แม่แวะมาหาฉันจะดีใจมาก อยากกอดแม่ อยากหอมแก้มแม่ อยากอยู่กับแม่ ไม่อยากให้แม่ไปไหนเลย อยากบอกแม่ทุกวันด้วยคำว่ารัก บางทีแม่มาหาในขณะที่แม่ไม่สบาย ตัวร้อน ยุงกัดขาเต็มไปหมด แม่ของฉันทำงานขายของ ฉันรู้ว่าแม่ทำงานเหนื่อยมาก จนบางครั้งแม่ต้องไม่สบาย แต่ทุกอย่างที่แม่ทำเพื่อฉันและน้องๆ ฉันไม่อยากให้แม่เหนื่อยไปมากกว่านี้อีกแล้ว ไม่อยากเลยจริงๆ ในชีวิตนี้ฉันรักแม่ที่สุด ไม่รักใครมากเท่าแม่เลยจริงๆ คำว่าแม่ อาจเป็นคำสั้นๆ แต่มันคือคำที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดในชีวิตของฉัน หนูรักแม่ค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น